📩 سلام.

شماره‌ات را تازه پیدا کردم. فهمیدم تو هم رفته‌ای. خدا پشت و پناهت. آقا محسن بعد از مدت‌ها آمده بود باکو. او بهمان گفت. خبر را که شنیدم به بهانه چایی رفتم آشپزخانه. داشتم زیر لب می‌گفتم: اللَّهُمَّ ارْحَمْ غُرْبَتَهُ وَ صِلْ وَحْدَتَهُ … وَ أَلْحِقْهُ بِمَنْ کَانَ یَتَوَلاهُ که صدیقه خانم شنید و ناراحت شد. گفت «این دعا برای مردگان است، نعوذ بالله!» گفتم مادرجان چه چیزی بهتر از این که به هر کس که دوستش دارد ملحق شود؟ صدیقه‌ خانم اما قانع نشد. قوری را از دستم گرفت و گفت «مار زبانت را بزند.» آخرش ما نفهمیدیم که چرا مادر ما شما را این قدر دوست می‌دارد! هر کجا هستی، امیدوارم خوب باشی. مراقب خودت باش. حرفم ولی سر جایش است؛ امیدوارم کسانی را پیدا کنی که حالت پیش آن‌ها خوب باشد.

> Aug 3rd. The pain pulled me from sleep again. I felt discomfort—a tightness in my shoulders that spread to my arms. My heart was burdened. And the dream. The dream was vivid, too vivid. Her skin had texture. I remember the scent of her hand when I kissed it—soft, intimate, unforgettable. My heart raced with excitement as I showed her around. But now all of that is gone. I woke up today, just like I have for the past year, next to an empty space—perfectly preserved. I have a longing that’s killing me.

🛏 می‌ترسم؛ از مواجهه‌ام با بیداری، از مواجهه‌ام با خواب. چشمانم را که می‌بندم، وحشت و تنهاییم پهنا بر می‌دارد، سرگیجه‌ام تسری می‌یابد و درماندگیم گسترده‌تر می‌شود. کابوس‌ها با سوال‌های بی‌جواب بیشتری به سراغم می‌آیند، آتشم می‌زنند. هر شب تا صبح بارها گر می‌گیرم، می‌سوزم ‌و روز بعد خیس عرق از خواب بیدار می‌شوم.

هر شبم،‌ شب اول قبر یک امت گناه‌کار است. نمی‌دانم تقاص گناه چند نفر را پس می‌دهم. نمی‌دانم این همه پریشانی برای چیست. در خواب همان مثقال کنترلی که روی افکارم دارم را هم از دست می‌دهم. طاقتم طاق شده. مهابت تاریکی روانم را هراسان کرده. این روزها از بیداری به خواب و از مارهای خواب به اژدهای بیداری پناه می‌برم.

آخرین باری که برای واریس رفته بودم مریض‌خانه، دکتر جالبی به تورم خورد که با لحن خونسردی دستی روی رگ‌ها کشید و گفت، «خب می‌خواهی با این تحفه‌های اجدادی چه کنی؟!» از بی‌خیالی‌اش در مقابله‌ با مشکل خوشم آمد. برای اولین بار بود که مقصر بیماریم نبودم و به خاطرش اوقاتم تلخ نبود. یعنی کار خاصی هم نمی‌توانستم بکنم. حرف دکتر هم همین بود. بعدش هم برای این‌که دل‌گرمیی داده باشد، سایت شرکتی که جوراب‌های مخصوص تولید می‌کرد را نشانم داد و زد که یک نسخه از صفحه‌اش برایم چاپ شود. «اگر خیلی اذیت نمی‌کند، بی‌خیال باش و بساز!» «بدتر هم می‌شود؟» «بله، به مرور!» «هممم!» بدتر هم شد. درست مثل خیلی چیزهای دیگر که به مرور در زندگی بدتر می‌شوند. مثل درد کمر بابابزرگ یا زخم‌ زبان‌های مادرجون.

زمان زیادی از آن روز گذشت تا این که امروز، کلاز که او هم جراح بامزه‌ایست در توضیح پیدایش یک سری بیماری‌ها و سرطان‌ها با لحن بی‌خیالی گفت: «ببین در واقع آدمیزاد تا مدت‌ها بیشتر از سی سال‌ این‌ها عمر نمی‌کرد. برای همین بدنش تا همین سنین هم درست کار می‌کند. سی را که رد کنی، سر و کله‌ خیلی چیزها کم‌کم پیدا می‌شود که درمانشان گاهی آسان‌تر از توضیح دقیقشان است. بالاخره زمان کمی است که ما زندگی را از دست تکامل قاپیده‌ایم!» بعد هم خندید و گفت حالا برو روی تخت! از حرفش خوشم آمد. خواستم بگویم که کاش نقاپیده بودیم که دیدم لاجرم همین است که هست. روی تخت اما ‌خواستم جمله‌ای از کافکا به او بگویم که داروی بیهوشی اثر کرد.