💭 یه شب که کنارم خوابیده‌ بود، جوری محکم دستمو گرفته بود که فکر نمی‌کردم هیچ موقع دستمو رها کنه! تا صبح نگاش کردم. دلم می‌خواست هیچ موقع اون شب تموم نشه. اما اون شب تموم شد. صبح که شد خونه خالی بود. بعد از اون همه چیز خالی موند.

ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا
بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب

🍋 به تندی لیمو شیرین قاچ شده‌ تازه‌ای، شادی‌هایم تلخ می‌شوند.

📩 سلام.

شماره‌ات را تازه پیدا کردم. فهمیدم تو هم رفته‌ای. خدا پشت و پناهت. آقا محسن بعد از مدت‌ها آمده بود باکو. او بهمان گفت. خبر را که شنیدم به بهانه چایی رفتم آشپزخانه. داشتم زیر لب می‌گفتم: اللَّهُمَّ ارْحَمْ غُرْبَتَهُ وَ صِلْ وَحْدَتَهُ … وَ أَلْحِقْهُ بِمَنْ کَانَ یَتَوَلاهُ که صدیقه خانم شنید و ناراحت شد. گفت «این دعا برای مردگان است، نعوذ بالله!» گفتم مادرجان چه چیزی بهتر از این که به هر کس که دوستش دارد ملحق شود؟ صدیقه‌ خانم اما قانع نشد. قوری را از دستم گرفت و گفت «مار زبانت را بزند.» آخرش ما نفهمیدیم که چرا مادر ما شما را این قدر دوست می‌دارد! هر کجا هستی، امیدوارم خوب باشی. مراقب خودت باش. حرفم ولی سر جایش است؛ امیدوارم کسانی را پیدا کنی که حالت پیش آن‌ها خوب باشد.

> Aug 3rd. The pain pulled me from sleep again. I felt discomfort—a tightness in my shoulders that spread to my arms. My heart was burdened. And the dream. The dream was vivid, too vivid. Her skin had texture. I remember the scent of her hand when I kissed it—soft, intimate, unforgettable. My heart raced with excitement as I showed her around. But now all of that is gone. I woke up today, just like I have for the past year, next to an empty space—perfectly preserved. I have a longing that’s killing me.

🛏 می‌ترسم؛ از مواجهه‌ام با بیداری، از مواجهه‌ام با خواب. چشمانم را که می‌بندم، وحشت و تنهاییم پهنا بر می‌دارد، سرگیجه‌ام تسری می‌یابد و درماندگیم گسترده‌تر می‌شود. کابوس‌ها با سوال‌های بی‌جواب بیشتری به سراغم می‌آیند، آتشم می‌زنند. هر شب تا صبح بارها گر می‌گیرم، می‌سوزم ‌و روز بعد خیس عرق از خواب بیدار می‌شوم.

هر شبم،‌ شب اول قبر یک امت گناه‌کار است. نمی‌دانم تقاص گناه چند نفر را پس می‌دهم. نمی‌دانم این همه پریشانی برای چیست. در خواب همان مثقال کنترلی که روی افکارم دارم را هم از دست می‌دهم. طاقتم طاق شده. مهابت تاریکی روانم را هراسان کرده. این روزها از بیداری به خواب و از مارهای خواب به اژدهای بیداری پناه می‌برم.

آخرین باری که برای واریس رفته بودم مریض‌خانه، دکتر جالبی به تورم خورد که با لحن خونسردی دستی روی رگ‌ها کشید و گفت، «خب می‌خواهی با این تحفه‌های اجدادی چه کنی؟!» از بی‌خیالی‌اش در مقابله‌ با مشکل خوشم آمد. برای اولین بار بود که مقصر بیماریم نبودم و به خاطرش اوقاتم تلخ نبود. یعنی کار خاصی هم نمی‌توانستم بکنم. حرف دکتر هم همین بود. بعدش هم برای این‌که دل‌گرمیی داده باشد، سایت شرکتی که جوراب‌های مخصوص تولید می‌کرد را نشانم داد و زد که یک نسخه از صفحه‌اش برایم چاپ شود. «اگر خیلی اذیت نمی‌کند، بی‌خیال باش و بساز!» «بدتر هم می‌شود؟» «بله، به مرور!» «هممم!» بدتر هم شد. درست مثل خیلی چیزهای دیگر که به مرور در زندگی بدتر می‌شوند. مثل درد کمر بابابزرگ یا زخم‌ زبان‌های مادرجون.

زمان زیادی از آن روز گذشت تا این که امروز، کلاز که او هم جراح بامزه‌ایست در توضیح پیدایش یک سری بیماری‌ها و سرطان‌ها با لحن بی‌خیالی گفت: «ببین در واقع آدمیزاد تا مدت‌ها بیشتر از سی سال‌ این‌ها عمر نمی‌کرد. برای همین بدنش تا همین سنین هم درست کار می‌کند. سی را که رد کنی، سر و کله‌ خیلی چیزها کم‌کم پیدا می‌شود که درمانشان گاهی آسان‌تر از توضیح دقیقشان است. بالاخره زمان کمی است که ما زندگی را از دست تکامل قاپیده‌ایم!» بعد هم خندید و گفت حالا برو روی تخت! از حرفش خوشم آمد. خواستم بگویم که کاش نقاپیده بودیم که دیدم لاجرم همین است که هست. روی تخت اما ‌خواستم جمله‌ای از کافکا به او بگویم که داروی بیهوشی اثر کرد.

🍊

صبح که بیدار می‌شوم، چشمم که به خالی سفید کنارم می‌افتد، چمدان زرد را که می‌بینم، می‌گویم خیر نبینی.
سبزی برگ درختان را به وقت تابستان که تماشا می‌کنم، از ته دل آهی می‌کشم و می‌گویم که خیر نبینی.
باد که می‌وزد، بوی خوشی که به مشامم می‌رسد، هر کس که می‌خندد، دستگاه آب‌پرتقال‌گیری را که می‌بینم، خیر نبینی.
به آینده که فکر می‌کنم، گذشته را که مرور می‌کنم، از دکه گل‌فروشی که رد می‌شوم، خیر نبینی.
وقتی که شاملو می‌خوانم یا آن موقع که به مشروع لیلا گوش می‌دهم، خیر نبینی.
داخل موزه، روی کشتی، توی بازار، وسط دشت، موقع چک کردن بلیط خیر نبینی.
الهی خیر نبینی که خیر نبینی!

🥼 دکترش گفته حداکثر سه ماه! میرزا رضا اما معتقد است که عمر دست خداست، دکترها چرت می‌گویند. خودش اما اهمیتی نمی‌دهد. فرقی برایش نمی‌کند، چه سه ماه چه سی سال. از مطب که آمده بود بیرون، تا سر کار تندتند رکاب زده بود فقط برای این که به جلسه‌اش با اندره‌اس دیر نرسد و زمانی که تا مطب رفته را جبران کند. روز جمعه مسئولیت برگزاری جشن تابستانه ۲۰۲۶ را بر عهده گرفت. قبلش به سم نوشته بود که زمان‌بندی پروژه را جوری تنظیم کنند که تا سپتامبر‌ پیش رو نتایج اولیه آماده شوند. کارش را مثل هر روز با بگو بخند انجام داد. روزش فرقی با مابقی ایام نداشت. شب هم که به خانه برگشت، مثل همیشه دستش سمت کلید چراغ‌ها نرفت. درِ بالکن را چارطاق باز گذاشت، لباس‌هایش را در‌ آورد. تی‌شرت نایلونی‌اش را سمت لباس‌شویی پرتاب کرد و یک دست لباس نخی به تن کرد و روی کاناپه ولو شد. کاملا از خاطرش پاک شده بود که چهارشنبه دکترش چه گفته بود. روی کاناپه، مطابق هر شب، در حال بالا و پایین کردن اینستاگرام بود که تبلیغ کنسرت شجریان را دید که درست سر کوچه‌شان می‌آمد برای اجرا با انوشیروان روحانی. آن هم چه شبی؟ درست شب تولدش! رفت که برای چند نفر بفرستد که اگر دوست دارند این فرصت را از دست ندهند، که حوصله‌اش نکشید. لینک برنامه را به تلگرام خودش فرستاد و به شوم‌گردی‌اش ادامه داد. دستش که خواب رفت، پلی‌لیست همیشگی‌اش را گذاشت برای پخش و موبایل را روی سینه‌اش رها کرد. یک ساعت و نیم بعد که چشمانش را باز کرده بود، تازه آسمان نفتی شده بود. سراغ تلگرامش رفت، دید یک پیام خوانده نشده از حساب دیگرش دارد. ساعت ده و نیم بود. بازش کرد، تبلیغ کنسرت شجریان بود. خوشش آمد. بی‌معطلی بلیط ردیف جلو را گرفت. بعدش هم مثل هر شب دیگری بلند شد،‌ مسواک زد و رفت توی اتاقش خوابید. فردا صبحش اما مثل هر روز دیگری بیدار نشد! حیف، گلدان‌ها را فراموش کرده بود که آب دهد…

✉ شیوا،

می‌پرسی من که نازک‌نارنجی نبودم. چرا شبیه به کسانی رفتار می‌کنم که انگار روزهای سخت ندیده!؟

سرگیجه امانم را بریده. روزی دو بار بالا می‌آورم. صبح‌ها شبیه به کسی که کل شب در رینگ بوکس حریف محمد علی بوده، لت و پار از خواب بیدار می‌شوم. یک بار که تا دیروقت سر کار بودم و داشتم دست در گردن فرنگی اوق می‌زدم، مگنوس صدایم را شنیده بوده. پشت در مانده بود که اگر کمکی می‌خواهم دریغ نکند. در را که باز کردم با لهجه خاص خودش گفت شبیه به آدم‌های حامله که هستی، ولی بگو چند شات از چیزی که ترزا آورده بود خوردی؟! خندیدم و گفتم Some food poisoning, I guess! از مهمانی‌ و کلاب رفتن، فقط خماری روز بعد، از الکل فقط تهوع و شکم ‌عرق‌خوریش و از خانواده فقط خبر فوت اقوام را دارم.

روزها در هپروت کاملی در گرد‌ش‌اند. کارهایم عقب مانده و فرصت‌ها جلوی چشمم تصعید می‌شوند. در زندگی‌ام هیچ بوی زنانه‌ای نیست. اتاق خوابم بوی بیمارستان می‌دهد. غذایی که می‌پزم بوی کاه! مالیخولیا دست بردارم نیست. احساس می‌کنم زخم روی بازویم به همراه زخم داخل گوشم سه ماه است که خوب نشده. سر شانه همه لباس‌هایم پر از لکه‌های سرخ است. روزی دوبار لباس عوض می‌کنم. حالم از قیافه خودم بهم می‌خورد. ولی وقتی که به زندگیم نگاه می‌کنم، می‌بینم باز قیافه‌ام بهتر است. از نوع بشر متنفرم. از سفیدها و ایرانی‌ها بیشتر. از خودم از همه بیشتر. دیروز کتابم را گم کردم. نمی‌دانم در کجا. نمی‌‌دانم اصلا با خودم برده بودمش سر کار یا نه. امروز ترسیدم که نکند همچین کتابی تا به حال نخریده باشم و خودم را مسخره خودم کرده باشم! از اتوبوس بدم می‌آید. از پیج جاده. از هر چیزی که تهوعم را بیشتر می‌کند. از افت و خیز قیمت دلار. از بوی تخم مرغ. از ادویه کاری. از شعرهای فاضل نظری.

الحاصل این‌که، ببخشید، عرضه ندارم که از این چاه ویل خارج شوم.