📸 چند ساعتی از غروب گذشته بود که تصمیم گرفتم از DTU برگردم خانه. در ایستگاه اتوبوس، مشغول خواندن کتاب جدید مطر بودم که چند دانشجو، با شور و غوغای آن سن و سال‌ها، از راه رسیدند و در مسخره‌ترین و خوش‌حال‌ترین حالت، شروع به عکس گرفتن با هم کردند، آن هم در آن تاریکی و موقعیت. صدای خنده‌شان همه را متوجه حضورشان کرد. پیرزنی که چند دقیقه‌ای طول کشیده بود تا روی نیمکت کنارم بشیند، از جا بلند شد و خمیده خمیده و آرام آرام رفت سمتشان. تا به این فکر بیافتم که رفت تا بهشان گیر بدهد، با لبخند ملیحی گفت اگر عکس دست‌ جمعی می‌خواهید بدهید ازتان بگیرم. دختر آسیای شرقی که پشت سکو بود از بینشان جلو آمد و با لبخند دوربین را به دستش داد. پیرزن، با دستان لرزانش کنون EOS R6 را گرفت و پرسید آیا روی اتوماتیک است و قبل از این‌که جواب را بشنود، چلیک! لبخند بزنید، دوباره! چلیک. دانشجوها خندیدند و وقتی عکس‌ها را دیدند خنده‌شان بلندتر شد. پیرزن هم خندید. من هم. اتوبوس رسید و همگی سوار شدیم. شبم ساخته شد. 

این روزها، هر از گاهی که بخت یاری می‌کند و موفق می‌شوم که سرم را از این دریای گهی که درونش غوطه‌ورم بیرون آورم و نفسی بگیرم، خدا را از صمیم قلب شکر می‌کنم که دیگر در هلسینکی زندگی نمی‌کنم. مردم این‌جا خیلی بیشتر شبیه به آدمیزادند. همان شب، وقتی رسیدم به ایستگاه قطار، دختری که متوجه شده بود خیلی مشغول کتابم، جلو آمد و با لهجه دانمارکی‌اش گفت آقا قطار رسید، از دستش ندهید. سرم را بالا آوردم و به دنبال خالصانه‌ترین تشکر فقط توانستم بگویم Oh thank you! در مسیر، با این‌که قصه مطر ناخواسته از دنیا جدایم می‌کرد، هر از گاهی نگاهم را از کتاب می‌دزدیدم تا دختر را پیدا کنم و دوباره در ذهنم — این بار اما بهتر — ازش تشکر کنم. نه چون به لطفش از قطار جا نمانده بودم. بیشتر برای این‌که او و پیرزن کاری کردند تا دوباره احساس کنم که در بین مردم هستم. سگ بریند به هلسینکی و آدم‌هایش که شبیه به میله‌های فلزی بودند.

🌬 دلتنگ، بی‌حوصله، مغموم و رنجور در گوشه‌ای از اتاق نشسته‌ام. بانگی آشنا از دور مرا می‌خواند که پسر، خروارخروار کار عقب مانده، ایده برای امتحان کردن و مطلب برای یادگرفتن داری! برخیز، جهان منتظر حرکتی از جانب تو است! اما درست پیش از آن‌که کرونا پاسخش دهد که این تن خسته هیچ توان حرکت ندارد، دلتنگی با انگشتی روی دماغ از او پیشی می‌گیرد، بانگ را کور می‌کند و می‌گوید این مردْ سراسر آشوب است و از چنین دل پرتلاطمی چیز دندان‌گیری نصیب جهان نمی‌شود. برو پی کارت امشب!

دلم می‌خواست دوستی از راه می‌رسید، سوار ماشینم می‌کرد و چرخی در سکوتِ پرچراغ شب‌های ژانویه هلسینکی می‌زدیم. گاهی از ته دل می‌خواهم شب‌ها کسی که حوصله‌اش را دارم بیاید و برای مدتی بدون آن‌که از من بازخوردی بخواهد یک‌کله تا خود صبح حرف بزند و من فقط گوش باشم. فرقی هم نمی‌کرد که قصه حسین کرد شبستری تعریف کند یا با آب و تاب هر چه تمام تداوم حافظه دالی یا خطبه شِقشِقیه را تفسیر کند. این روزها که صحبت کردن و نفس کشیدن توامان برایم سخت‌ شده بیشتر دوست دارم که این اتفاق بیفتد. سکوت را مانند گذشته دوست دارم ولی دیگر در حضور دوست. حتی دوست دارم هر دویمان ساکت سرمان به کار خودمان گرم باشد ولی از حضور نزدیک همدیگر در یک فضا مطلع باشیم.

این روزها، قلبم مانند درخت تنومدی شده که پیچکی از انتظار و دلتنگی سراسر او را در برگرفته. حکایتی شبیه به آن چه سهروردی یا دولت آبادی تعریف کرده باشد. این روزها، هوا سرد است و عمر روشنایی کوتاه. این روزها هرچند امیدوار، اما خیلی سخت، خیلی جانکاه می‌گذرند.

عشق را از عشقه گرفته‌اند و آن گیاهی است که در باغ پدید آید در بن درخت، اول از بیخ در زمین سخت کند، پس سر برآرد خود را در درخت می پیچد و همچنان می رود تا جمله درخت را فرا گیرد، و چنانش در شکنجه کند که نم در درخت نماند، و هر غذا که به واسطه‌ی آب و هوا به درخت می‌رسد به تاراج می برد تا آنگاه که درخت خشک شود.