🦊 نیمای عزیز

کاغذی که فرستادید را خواندم. ممنونم از محبت شما. حالا که مخاطب شما نوجوانان و جوانان است، شاید این نوشته برای ستونی که گفتید مناسب باشد:

من نمی‌دانم آدم‌ها برای اولین بار در چه سنی شازده‌ کوچولو را می‌خوانند. حتی درست یادم نیست که خودم این کار را کی کرده‌ام. اما می‌دانم که خیلی‌ها حتی اگر داستان را به طور کامل هم نخوانده باشند، دست کم جملات معروفش را در جایی خوانده یا شنیده‌اند. قدر مسلم این است که این کتاب طرفداران زیادی دارد. به گواه آمار و ارقام، هیچ کتاب غیرمذهبی به اندازه شازده‌ کوچولو در دنیا ترجمه نشده است. من دوستی دارم که به هر کشوری که سفر می‌کند، نسخه‌ای از این داستان را به زبان آن دیار تهیه می‌کند و با خود به خانه می‌برد. حالا که این‌قدر این نوشته بین ما محترم است، من خواهشی دارم؛ بیایم شازده کوچولو را وجه‌المصالحه قرار دهیم! اصلا فراموش کنیم آن‌چه که معلم‌های اخلاق در همه دوران‌ها در گوش ما خوانده‌اند را. بیایم گفتمان این داستان را بگذاریم وسط و تفاوق کنیم که اگر جمله‌ای از آن را دوست داشتیم، به آن عمل کنیم. مثلا، در دورانی که حتی افراد بالغ جامعه هم می‌گویند خودت فقط مهم هستی بیایم شازده کوچولو را وجه‌المصالحه قرار دهیم و مسئول هر چه که اهلی کرده‌ایمش باشیم.

شازده کوچولو گفت: «اهلی کردن» یعنی چه؟
روباه گفت: اهلی کردن چیز بسیار فراموش شده‌ای است؛ یعنی «ایجاد علاقه کردن.»

شازده کوچولو گفت: کم‌کم دارم می‌فهمم… گلی هست… و من گمان می‌کنم که آن گل مرا اهلی کرده است…
روباه ساکت شد و مدت زیادی به شازده کوچولو نگاه کرد، آخر گفت: بی‌زحمت مرا اهلی کن!

بدین گونه شازده کوچولو روباه را اهلی کرد و همینکه ساعت وداع نزدیک شد، روباه گفت: آه!… من خواهم گریست.
شازده کوچولو گفت: گناه از خود تو است. من که بدی به جان تو نمی‌خواستم. تو خودت می‌خواستی که من تو را اهلی کنم…

موقع خداحافظی روباه گفت: آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند ولی تو نباید فراموش کنی. تو هر چه را اهلی کنی، همیشه مسئول آن خواهی بود. تو مسئول گل خود هستی…

دوستدارت
کاف

پی‌نوشت: نوشتن این ستون که تمام شد، یاد این ماجرا افتادم که ابن سیرین کسی را گفت: چگونه‌ای؟ گفت: چگونه است حال کسی که پانصد درهم بدهکار است، عیالوار است و هیچ چیز ندارد؟ ابن سیرین به خانه خود رفت و هزار درهم آورد و به وی داد و گفت: پانصد درهم به طلبکار بده و باقی را خرج خانه کن و واى بر من اگر پس از این حال کسی را بپرس