این روزها به شدت با خودم درگیر هستم! در جدالی بین {سکوت، کار عمیق و بی‌ سر و صدا زندگی کردن} و {آثار باقی‌مانده از آن همه سرکشی و فغان‌هایی در ارتباط‌گری علمی.}

خدا عاقبت به خیرمان کند اما از این به بعد، هر بار دانشجوی تازه‌‌واردی را ببینم به او دیگر نه توصیه می‌کنم که فلان کتاب را بخواند نه بهمان کورس را دنبال کند! به او میگویم صبوری، حوصله، تحمل تلخ‌کامی و سازگاری با شکست‌ها و امید به برخاستن‌ها را تمرین کند! آن‌قدر تمرین بکند که بتواند لااقل به مدت یک روز به چیزی جز مسئله‌اش فکر نکند.

علم و هنرهای رزمی شبیه به هم هستند! هر کدام به ظاهر برای ضربه‌زدن به چیزی ساخته شده‌اند ولی در باطن، مسیرشان تعالی فردی است و شاه‌کلید موفقیت در آن‌ها حوصله!